Biust na wuefie, czyli jak edukować bra-fittingowo?

Dzyń dzyń – koniec przerwy 😉 czyli na chwilę odkładam na bok marzenia o przyszłych kolekcjach tudzież świeżo nadeszłej wiośnie i przenosimy się w strefę tematów trudnych.

Każda z nas potrafi dobrać sobie buty… tak zaczynałby się ten wpis kilka lat temu, zanim pogłębiłam znajomość shoe-fittingu, odkrywając, że oprócz „nietypowego” biustu jestem także właścicielką wyjątkowych stóp. Dlatego „butne” porównania nie wydają mi się już tak bardzo na miejscu.

Wyobraźmy sobie jednak jakąś inną powszechną umiejętność. Coś będącego oczywistością dla każdego. Cóż by to mogło być?

Wiedza powszechna?

Załóżmy zatem, że każdy wie, jak kupować… skarpetki. Od dziecka wiemy, jak wyglądają skarpetki za duże, jak za małe, czemu w jednych jest nam wygodniej niż w innych i z łatwością potem przekładamy te codzienne obserwacje na wybory zakupowe. Można chyba przypuszczać, że większość z nas ma skarpetki właściwie dobrane? (hmm… zaraz się okaże, że tu też się mylę!). Skarpetki nie krzywdzą naszych stóp, nasza samoocena nie cierpi z powodu źle wymodelowanych pięt czy zbyt luźnych ściągaczy. Nikt nie wpadł jeszcze na to, że do zakupu skarpetek mogliby być potrzebni fachowi doradcy, artykuły czy poradniki. Skarpetki to sprawa naszej prywatnej codzienności, niewymagająca szerszej dyskusji.

Do niedawna to samo dotyczyło biustonoszy – większość z nas żyła w przeświadczeniu, że doskonale potrafi dobrać sobie rozmiar stanika i że nie ma w tym żadnej filozofii. Wiele z nas zabiłoby śmiechem kogokolwiek, kto śmiałby zasugerować, że jest to zadanie wymagające jakiejś wiedzy, którą nie każda z nas posiada. Co prawda nie urodziłyśmy się z umiejętnością dobierania stanika, ale przecież nasze mamy oraz sprzedawczyni w sklepie dawno już powiedziały nam, co i jak. Nad czym tu się zastanawiać? Poza tym stanika i tak nie widać, a tak w ogóle, to można przecież chodzić bez i nikomu nic do tego.

Propedeutyka doboru stanika

Do czego zmierzam? Otóż kilka niedawnych wydarzeń na bra-rynku skłoniło mnie ostatnio do refleksji na temat roli edukacji w jego rozwoju.

Właściwie od początku polskiego bra-ruchu konsumenckiego snułyśmy marzenia, jakby to było fajnie, gdyby jakaś firma czy organizacja wyłożyła odpowiednie zasoby i przeprowadziła ogólnopolską kampanię stanikowo-uświadamiającą. Wiele dobrego mogłaby zrobić choćby kampania reklamowa w stylu Holy Fit marki Freya (rozmawiałyśmy o niej wiosną  dwa lata temu). A może to stowarzyszenie konsumenckie powinno zorganizować taką akcję? Ależ by było super, gdyby udało się pozyskać dla sprawy którąś ze sławnych kobiet, namówić do wypowiedzi autorytety, choćby lekarzy, bo przecież właściwy biustonosz to nie tylko kwestia urody, ale i zdrowia. Niech cała Polska dowie się, jak wspaniale jest mieć idealnie dopasowany rozmiar! Potem czeka nas tylko stanikowy raj pełen wszelkich typów biustonoszy w rozmiarze na absolutnie każdy biust, bo wobec tak rozszalałego popytu natychmiast pojawi się odpowiednia podaż.

Uznałyśmy więc, że kwestia dobrania stanika zasługuje na to, by z marginalnej, błahej, prywatnej stała się istotną i publiczną. Wiele z nas doszło szybko do wniosku, że wiedzę tę, która powinna stać się powszechna, a nie jest, trzeba przekazywać kobietom już od najmłodszych lat – jeśli nie w rodzinie, to poza nią. Pamiętamy nasze bra-kłopoty i biu-kompleksy dorastającego wieku, osobliwie często ujawniające się w przebieralniach i salach gimnastycznych, gdzie gołym okiem widać powszechny brak podtrzymania, i chcemy przed nimi uchronić młodsze pokolenie. Wychowawczynie urządzają więc bra-pogadanki dla dorastających uczennic na lekcjach wychowawczych, a uczennice przygotowują bra-referaty 🙂 (o obu zjawiskach zdarzyło mi się rzeczywiście słyszeć). A może sprawą należałoby zainteresować władze oświatowe?

Stanik na wuef

Takim właśnie tropem podobno poszedł już zeszłej jesieni Lessbounce, brytyjski e-sklep specjalizujący się w biustonoszach sportowych (znajdziemy tam wszystkie marki szerokorozmiarówkowych sport-staników dostępnych w Polsce, nie tylko). Donosił o tym swego czasu blog Invest in your Chest (za podrzucenie info dziękuję Czytelniczkom :). Przedstawiciele Lessbounce’a założyli w brytyjskim serwisie rządowym elektroniczną petycję w sprawie wprowadzenia biustonoszy sportowych jako elementu wyposażenia dziewcząt na lekcjach wychowania fizycznego. Chodzi o zapewnienie ochrony młodego biustu przed skutkami intensywnego ruchu – tak samo, jak wymagane są ochraniacze do gry w hokeja czy rugby – w postaci odpowiednio dobranego stanika-sportowca.

Szybkie przeszukanie sieci wykazało, że kilka miesięcy wcześniej niemal identyczne wypowiedzi padły z ust znanej nam już dr Joanny Scurr z uniwersytetu w Portsmouth: „Nasze badania wykazały, że prawidłowy stanik redukuje ruch biustu i związany z nim ból oraz może ograniczyć ryzyko obwisania piersi w przyszłości. Przekazywanie dziewczętom odpowiedniej wiedzy we wczesnym wieku może poprawić ich body image, a nawet zachęcić do większego zainteresowania zajęciami sportowymi w szkole. Ochraniacze na zęby są obowiązkowym elementem stroju na WF dla dzieci grających w hokeja czy rugby, a ja chciałabym, by to samo dotyczyło biustonoszy sportowych dla dziewcząt” – czytamy w Daily Mail. (osoby ciekawe, jak wygląda ochraniacz na zęby do rugby, zapraszam tutaj 🙂

Lekcje wychowania fizycznego to rzeczywiście czas, gdy niejedna z nas doświadczała po raz pierwszy problemów z biustem, zwłaszcza jeśli szybko urósł on do sporych rozmiarów. Niejedną też podskakujące piersi na długo zniechęciły do uprawiania sportu. To zniechęcenie u wielu kobiet przedłuża się na wiek dorosły – wiele z nas albo w ogóle unika ruchu, albo też wzdraga się przed niektórymi jego formami. Niedawno na którymś z for sportowych natknęłam się na obserwację doświadczonego biegacza czy też trenera biegu. Stwierdził on, że kobiety często popełniają charakterystyczny błąd przy bieganiu: ich ręce, zamiast pracować, czyli wykonywać wyraźne ruchy, pozostają przyciśnięte do klatki piersiowej, co wpływa niekorzystnie na całą postawę biegaczki, w tym również pracę jej nóg. Kobiety robią to „nie wiadomo dlaczego” – a ja od razu zadałam w myśli pytanie: czemu ekspertowi nie przyszedł do głowy oczywisty powód? Chyba każda właścicielka większego biustu pamięta, jak biegając przyciskała łokcie do piersi po to, by mniej skakały. Czyli wykonywała pracę, którą powinien wykonać za nią biustonosz.

Polskie podwórko

W czasach, gdy uprawiałam intensywne biegi po podwórku, nie potrzebowałam jeszcze stanika… no ale nie o tym miałam… 🙂 Jeśli uważnie oglądacie telewizje śniadaniowe, śledzicie kobiece portale czy też obserwujecie strony istotnych graczy naszego bra-rynku (lub też byłyście ciekawe, co kryje się pod jednym z bannerków na tej stronie), to być może rzuciła się Wam w oczy trwająca już około miesiąca akcja dystrybutora biustonoszy Panache.

Firma So Chic! wpadła na pomysł przypominający nieco akcję brytyjskich koleżanek z Lessbounce’a – postanowiła zwrócić się do naszych władz oświatowych z niecodzienną petycją. Nie chodzi w niej jednak o obowiązkowe włączenie sport-staników do zawartości uczniowskich toreb treningowych już-teraz-natychmiast, lecz o coś nieco subtelniejszego – wystosowanie „formalnej rekomendacji do szkół średnich i wyższych dotyczącej stosowania biustonosza sportowego podczas zajęć sportowych jako zalecanego, podstawowego elementu stroju gimnastycznego dla kobiet.”

Pod petycją właścicielki Lessbounce’a od października 2011 złożono 486 podpisów – daleko do 100 tysięcy, przy których mogłaby ona zostać rozpatrzona przez brytyjski House of Commons 🙂 Nie wiem też, czy towarzyszyła/towarzyszy jej jakakolwiek kampania medialna. Inaczej jest z akcją So Chic!-a – tutaj petycja jest częścią większej akcji. Sam tekst jest długi i może nieco rozwlekły, ale zawiera kilka istotnych elementów edukacyjnych. Jest tam i o bólu w czasie ćwiczeń, i o rozciągających się więzadłach Coopera, i o czymś często pomijanym – dyskomforcie psychicznym i skrępowaniu.

Jeśli chodzi o postulaty, to oprócz rekomendacji dla szkół podkreśla się w niej coś jeszcze istotniejszego w naszych obecnych warunkach – edukację: „Pragniemy zwrócić także uwagę, że nawet najlepszy, ale źle dopasowany biustonosz, nie spełnia swojego zadania i zamiast pomóc może spowodować większą krzywdę. Dlatego też chcielibyśmy nauczyć młode kobiety, jak poprawnie dobrać bieliznę odpowiednią do wielkości ich piersi. W ramach tej edukacji naszym celem jest prowadzenie lekcji bra fittingowych, czyli nauki w zakresie właściwego doboru biustonosza, w szkołach średnich i wyższych na terenie całej Polski […]” – czytamy w przedostatnim akapicie.

Warto wziąć pod uwage, że nie każdą młodą dziewczynę w Polsce stać na zakup oddzielnego stanika do uprawiania sportu, a w każdym razie – nie od razu. Najczęściej zaczynamy prawidłowe dopasowanie od bielizny codziennej. Ale przecież prawidłowo dopasowany biustonosz codzienny to już ogromny krok naprzód w kierunku uzdrowienia naszej biustowej sytuacji zarówno „na wuefie”, jak i poza nim. Gdyby firmie So Chic udało się w wyniku swojej akcji doprowadzić choćby do zainteresowania nauczycieli i wychowawczyń tematem nauczenia dziewcząt podstaw doboru stanika, uznałabym to za sukces. Nie chodzi bowiem o to, by każda miała w torbie „biustonosz sportowy” (co kryje się pod tym mianem w przeciętnym sklepie z odzieżą sportową – wiemy: rozciągliwe bra-topy, nie dające podtrzymania), a przede wszystkim o to, by każda młoda kobieta wiedziała, czego powinna wymagać od każdego biustonosza, i że biust nie musi być przeszkodą w aktywności ani codziennej, ani sportowej.

Kolejnym pozytywem, oprócz pierwiastka edukacyjnego, jest według mnie jest włączenie się w akcję lekarza – oprócz aktorki-ambasadorki (Marysia Góralczyk) oraz trenerki znanego warszawskiego klubu, jako ekspertka występuje również lekarka-ginekolożka. Szkoda tylko, że brakuje jej wypowiedzi w tym filmie:

(Niewątpliwą zaletą akcji So Chic!-a jest także jej nazwa – „Wsparcie na starcie” – hmm, poznajecie tytuł mojej notki? ;))

Akcja społeczna czy kampania reklamowa?

No tak, ale oni przecież robia to dla zysku, a nie z wrodzonej dobroci – słusznie stwierdzicie. Z drugiej strony, weźmy pod uwagę, że sensem tego typu akcji, bez względu na organizatora, jest właśnie wpływanie na zachowania konsumentów na rynku. Propagując ekologiczną żywność podniesiemy sprzedaż jej producentom, a propagując dobrze dobrane staniki – producentom staników w szerokiej rozmiarówce. Sama w gruncie rzeczy włączam się w jedną wielką pro-brafittingową kampanię reklamową, prowadząc ten blog. My wszystkie, uświadamiając stanikowo kolejne kobiety, wychowujemy klientki dla firm o określonym profilu, a dzięki rozwojowi tych firm mamy się w co ubierać. To zresztą już nie pierwsza taka akcja z edukacyjnym pierwiastkiem – również nieźle zorganizowana i wciąż prowadzona „Klinika Stanika” już od prawie dwóch lat przysparza świadomych klientek jej organizatorowi. Ale przecież nie tylko, bo jeśli już umiemy dobrać sobie biustonosz Panache, to będziemy umiały dobrać i Freyę, i Curvy Kate, i biustonosze niektórych polskich marek.

Jest jednak rzeczą bezdyskusyjną, że żadne działania prowadzone w szkołach nie powinny propagować konkretnych marek i sądzę, że ewentualni organizatorzy szkolnych bra-pogadanek musieliby zadbać o ich wolność od reklamy jako takiej (o czym organizatorzy już teraz zapewniają). O ile oczywiście nasze MEN tudzież MNiSW uda się zainteresować tematyką bra-fittingu, w co, prawdę mówiąc, trochę wątpię. Tak czy owak, medialny szum wokół „Wsparcia na starcie” moim zdaniem może mieć dobre skutki nie tylko dla organizatorów, ale także dla nas-konsumentek. Weźmy choćby telewizję – dawno nie widziałam, by temat właściwego dobierania bielizny był poruszany tak długo:

Mimo wszystko tęsknię za jakąś prawdziwie niezależną inicjatywą pro-brafittingową, wychodzącą od naszej internetowej społeczności. Zastanawiam się tylko, czy jej odbiorcom fakt, że jest dziełem np. stowarzyszenia, a nie firmy, zrobiłby jakąkolwiek różnicę? Czy akcja promująca jakąkolwiek grupę produktów, czy też okreslone zachowania rynkowe, nie zostałaby i tak powszechnie uznana za komercyjną? I czy miałoby to jakikolwiek realny wpływ na jej skuteczność? Czy to nie wszystko jedno, kto organizuje w Polsce edukację dotyczącą dobierania rozmiaru biustonosza: firmy czy też ich klientki? Ciekawa jestem Waszego zdania na ten temat.

I jeszcze jedna kwestia: czy sądzicie, że kwestia bra-fittingu powinna być poruszana publicznie, np. uwzględniana w edukacji szkolnej, podobnie jak podstawy higieny czy dbania o zdrowie? A może staniki to coś, o czym kobiety powinny słyszeć tylko od mam i koleżanek, ewentualnie czytać w magazynach czy blogach?

(a propos bra-edukacji – koniecznie zerknijcie na projekt Mahedy – KATALOG ROZMIARÓW BIUSTONOSZY!)

Ilustracje do notki sponsorowała m.in.: firma DUO, producent moich ulubionych kozaczków na wyjątkowe nogi 🙂