Nie daj się rozwałkować!

Pewnie nie możecie już patrzeć na świąteczne ciasta, ale bez obaw – nie zmieniam branży na wypieki 😉 Ostatnio przez soszal media przetacza się – za sprawą kilku osób, do których się dumnie zaliczam – dyskusja na temat zdjęć reklamowych bielizny. Mówimy o pladze złej samooceny u kobiet, o szkodliwości nierealistycznego obrazu ciała w przesadnie wyretuszowanych zdjęciach, mówimy o reprezentacji – a raczej jej braku – różnorodnych sylwetek w reklamie. Na temat tego, co w reklamie powinno być, a co nie, czym może nas karmić bez szkody, a co infekuje nasz mózg kompleksami, można (i warto) dyskutować długo. Teraz proponuję skupić się przez chwilę na jednym z bardzo namacalnych wpływów reklamy na nasze życie. Zastanówmy się, jak reklama wpływa na to, w jaki sposób dobieramy sobie bieliznę.

Zacznę mniej standardowo, czyli od tyłu.

Plecy nie deska

Niedawno na instagramie którejś z brafitterek spoza naszego kraju przeczytałam komentarz dziewczyny, że chłopak zwrócił jej uwagę: „ten biustonosz jest na ciebie za mały, bo widać jego linię przez ubranie!”. Chodzi o te zagłębienia, czy też zmarszczki materiału, które widzimy czasem na swoich plecach, gdy ubranie choć trochę do nich przylega, a pod spodem mamy tył biustonosza.

Rozumiem, że zdaniem owego dżentelmena plecy dziewczyny powinny być równe jak stół. Serio? Jeśli mam być szczera, moje plecy nie są równe, nawet gdy zdejmę z siebie bieliznę. No ale dobra, załóżmy, że chodziło tylko o tę jedną konkretną nierówność, tworzoną przez gumki stanika.

Muszę Was zmartwić, albo pocieszyć – zależy, z której strony patrzycie na zagadnienie. Ludzkie plecy nijak nie przypominają kawałka deski. Pod skórą znajduje się: tkanka tłuszczowa (tak, ten okropny TŁUSZCZ, słowo dla wielu z nas niemal niewymawialne, mają nawet bardzo szczupłe osoby – nieposiadanie go w ogóle jest oznaką patologii) oraz mięśnie. Na plecach konkretnie – mięśnie grzbietu, które umożliwiają nam poruszanie korpusem, schylanie się i podnoszenie tudzież stanie prosto. Chyba nie muszę tłumaczyć, że bez nich byśmy – dosłownie – leżały? Mieśnie, nawet najsilniejsze, też nie są ze stali i się, o zgrozo, uginają lub tworzą wybrzuszenia.

Dołek wyklęty

Skoro już wiemy, że nasze ciało, nawet jeśli nie mamy grama nadwagi – nie jest twarde, to wyobraźmy sobie, że je naciskamy. Co się dzieje? Powstaje dołek. Nierówność, wgłębienie, linia, skaza na tej wymarzonej gładkiej i twardej powierzchni, która, jak wiemy, jest fikcją. A obok dołka – górka, bułka, wałek, czy jak go tam zwał czy zwała.

Uprzedzę dalszy tok rozważań i już teraz napiszę, że nie istnieje na świecie gumka od bielizny, która opinając ciało nie stworzy w nim żadnego dołka. Nawet jeśli jest bardzo luźna i bardzo sprężysta – jeśli nie ma zsunąć się z ciała, tylko ma się na nim trzymać, musi zagłębić się w nim choćby na milimetr.

Fatfobia (tłuszczofobia)

Przecież wiemy, jak wyglądamy i co się dzieje z naszym ciałem przy nacisku. Skąd zatem te dziwaczne przekonania o tym, że wszelkie nierówności to zło, bo ideał jest gładki, twardy plastik jest fantastik, a naturalne miękkie ciało to zgroza?

Pierwszą przyczyną obsesji gładkiego i twardego ciała jest, jak sądzę, powszechna fatfobia. Mamy tak mocno wtłoczone do głów, że grube i tłuste to najgorsze zło i brzydota, że nie potrafimy zaakceptować tłuszczu jako nieodłącznego elementu naszej cielesności. Nawet wtedy, gdy mamy go w tak zwanej normie, a nawet jeszcze mniej. A to miękkie, w czym powstają dołki, to przecie tłuszcz.

Wałkowanie photoshopem

Idealizację gładkiego i twardego odzwierciedla, a zarazem wzmacnia, obraz ciała serwowany nam w reklamach. W tym – w reklamach bielizny, bo tam, siłą rzeczy, ciała jest najwięcej. Przyjrzymy się, jak wyglądają plecy modelek i tyły biustonoszy na zdjęciach reklamowych. O ile w ogóle są pokazane – bo bardzo często się ich nam skąpi. Zapewne sądzi się, że najważniejszy w ocenie biustonosza jest jego przód, a najlepszą reklamą stanika – pokazanie dwóch pokaźnych idealnych kulek, które jakoby tworzy on z piersi. Co też najczęściej nie odpowiada prawdzie (ale o tym w innym odcinku 😉 )

Wracając do pleców – na większości zdjęć reklamowych skrzętnie minimalizuje się jakiekolwiek nierówności tworzone przez tylne skrzydełka biustonosza. Częściowo dzieje się to przez zatrudnianie bardzo szczupłych modelek, u których te nierówności są bardzo niewielkie. Ale to byłoby jeszcze pół biedy.

Powyższe trzy fotki przedstawiają szczupłe kobiety – firmy nie zdecydowały się pokazać nam, jak produkt układa się na innych typach sylwetki. Nieco większe zróżnicowanie do tego obrazu dokłada nam firma Curvy Kate. Modelki na zdjęciach tej marki są przeważnie pulchniejsze.

A teraz – uwaga – pokażę Wam prawdziwy popis mistrza wałka! 

Na wszystkich fotkach oprócz ostatniej modelki wyglądają może mało reprezentatywnie dla ogółu kobiet (są bardzo szczupłe lub raczej szczupłe, a gumki zagłębiają się w ich ciałach minimalnie), ale obrazy te mają przynajmniej pozory realizmu. Ostatnia fotka wraz z zoomem przedstawia fikcję. Fikcję, która utrwala się w naszych mózgach, bo widujemy takie zdjęcia setkami. Wiele z nas wyrabia sobie na tej podstawie wyobrażenie, jak powinnyśmy wyglądać w biustonoszu. Jest to wyobrażenie błędne, a nawet szkodliwe, bo powodujące, że kupujemy źle dopasowane biustonosze. Co zresztą i tak nie pomaga nam w osiągnięciu tego wymalowanego przez grafika ideału, bo jego zwyczajnie osiągnąć się nie da.

Robią mi się wałki!

Chyba nie ma na świecie brafitterki, która nie słyszała w przymierzalni narzekań na te okropne wałki na plecach. Wałki od biustonosza. Proszę dać mi inny rozmiar, ten jest za ciasny. W tym robią mi się wałki. Wyglądam, jakbym była jakaś tłusta! Sama we własnym skromnym doświadczeniu spotkałam się z setkami uwag tego typu. Jak mam dobrać sobie biustonosz, w każdym robią mi się wałki na plecach. Proszę mi pomóc dobrać biustonosz, byle nie za ciasny, bo robią mi się wałki. Poszukuję biustonosza, ale koniecznie w bardzo dużym rozmiarze, co najmniej 100 pod biustem, bo jestem gruba i robią mi się wałki! 

Chcecie znowu złą, albo, zależnie od punktu widzenia, dobrą wiadomość? Te wałki będą Wam się robić. Zawsze. 

Możecie oczywiście próbować nosić luźne staniki, które nie podniosą Wam piersi z przodu, ponieważ tył stanika z tyłu nie będzie miał się jak zatrzymać i wjedzie Wam na łopatki, a może i niemal pod kark. Jeden ze sklepów nawet zrobił o tym hasło z obrazkiem i postawił w salonie w widocznym miejscu:

Noszenie za luźnego stanika może czasem zmniejszyć ten spędzający sen z powiek nosicielek staników problem, a czasem nie, ponieważ podnoszący się do góry tył, ściągany z przodu przez obwisające piersi, i tak będzie pchał do góry tłuszczowy wałek.

Jeśli tak wolicie – okej, może nie zależeć Wam na podniesieniu piersi. Obowiązku nie ma, mówię to całkowicie szczerze i bez ironii! Biust ma prawo wisieć, jeśli tyko jego właścicielka nie ma nic przeciwko. Ale warto przemyśleć, czy na pewno nie wolicie wałków z tyłu zamiast biustu niżej i czy na pewno jest Wam wygodnie w luźnym rozmiarze pod biustem, zwłaszcza jeśli biust jest duży. Może być bardzo niekomfortowo, a do tego niezdrowo. Bo w tak dobranym klasycznym staniku, jeśli piersi są ciężkie – cierpi kręgosłup i nadmiernie obciążone ramiona, albowiem cały ciężar piersi zawiśnie w takim układzie na ramiączkach. Wybór należy do Was. Jeśli preferujecie naturalny look i minimum nacisku na skórę – rozważcie miękką, elastyczną braletkę, bez wyprofilowanych drutem misek i konieczności precyzyjnego dopasowania.

Nasze ciała to nie wasza wizja artystyczna

Aby dokonać wyboru, potrzebujemy prawdziwej informacji. Moim zdaniem nieetyczne jest przedstawianie nam obrazów fałszujących rzeczywistość tak, że może nam to zaszkodzić. Nie obrażę się, jeśli grafik zmieni modelce kolor włosów, bo tak mu pasuje do kompozycji, ale jeśli zmieni formę ciała na nierealną, tak że może to wpłynąć na niekorzystną dla mnie decyzję zakupową (jak kupno nieodpowiedniego rozmiaru) – sorry, to już zupełnie, ale to zupełnie co innego! To tak, jakby zdjęcie przedstawiało inny produkt, niż jest oferowany. Pokazuje mi się stanik, który ani na mnie, ani na nikim innym nie będzie wyglądał tak, jak na zdjęciu. Nazwijmy rzecz po imieniu – to jest oszustwo.

Czemu stosuje się te praktyki? Czy naprawdę kobiety wolą oglądać rozwałkowane ciała? Trudno jednoznacznie ocenić, bo jesteśmy już tak przyzwyczajone do odrealnionych obrazów, że to te prawdziwe czasem budzą szok i niedowierzanie. Wierzę mimo wszystko, że w większości z nas tli się jeszcze na tyle zdrowego rozsądku i realizmu, by nie wierzyć w takie „wałki” grafików i nie zachwycać się photoshop disasters. Bardziej realistyczne zdjęcia (np. te z kampanii Curvy Kate, czy – z naszego podwórka – katalogi Avocado czy zdjęcia Ewy Michalak) spotykają się z bardzo pozytywnym odbiorem, a firmy chyba nie narzekają na brak klientek.

Realny sposób na wałek

Czuję się w obowiązku poczynić dygresję. A co z tymi z nas, którym wałki na plecach psują radość z bielizny? Nie udaję, że problem nie istnieje, ale są na niego sposoby inne niż np. wybieranie luźnego obwodu. Po pierwsze – wybierajmy biustonosz we właściwym rozmiarze (za luźny nie podtrzyma biustu i będzie obcierał, za ciasny – utrudni oddychanie i będzie cisnął).

Po drugie, zwracajmy uwagę na jakość tyłu. Przy pulchniejszej figurze i większym biuście sprawdza się szerszy tył, bo rozkłada nacisk na większą powierzchnię. Dzianina nie powinna być zbyt wiotka i elastyczna, by to nie gumki wykonywały większość podtrzymującej pracy. Praktyczne jest szerokie zapięcie (na trzy haftki). Dobrzy producenci wiedzą, że nie oczekujemy od biustonoszy pogłębiania naszych kompleksów i mają sposoby na to, by w dobrze dobranym rozmiarze tył biustonosza wyglądał w miarę gładko i jednocześnie był wygodny.

#wolneodretuszu

Co kieruje photoshopowymi manipulatorami? Myślę, że często zwykła nieświadomość i brak wyobraźni. Twórcy katalogów otrzymują zadanie stworzenia „ładnych” obrazów, a więc, wedle ich standardów, nie obrażających nikogo widokiem tego okropnego tłuszczu w okolicach gumek. Nie biorą w ogóle pod uwagę, że na podstawie ich twórczości podejmowane będą decyzje zakupowe oraz będzie kształtowała się wiedza kobiet o tym, jak dobierać biustonosz czy majtki (postawię hipotezę, że najczęściej są to panowie, którzy nie noszą biustonoszy). Co więcej, na tej podstawie działają niedoświadczeni i niefachowi sprzedawcy bez wiedzy brafittingowej, przekonując kobiety, że stanik może, a nawet powinien wyglądać na za mały w miseczkach i za duży pod biustem – bo przecież na wszystkich reklamach tak właśnie wygląda.

Dlatego uważam, że najwyższy czas się zbuntować przeciwko nadmiernemu, szkodliwemu retuszowi zdjęć bielizny. Buntować się mogą klientki (od czego soszal media, fanpejdże i profile firmowe, tudzież – last but not least – głosowanie portfelem?), ale także brafitterki i właścicielki sklepów. To do nich trafiają katalogi bielizny oraz to brafitterki muszą mierzyć się na co dzień z błędnymi przekonaniami kobiet o dobieraniu biustonosza kształtowanymi przez reklamę. To właścicielki i właściciele sklepów są pierwszymi odbiorcami producentów i mogą im różne rzeczy sygnalizować, sugerować, a nawet wymagać. Brafitterki – bądźcie rzeczniczkami swoich klientek i wymagajcie od producentów zmiany stylu obróbki zdjęć!

Kobiety! Nie dajmy sobie rozwałkować mózgów. #wolneodretuszu!