Dlaczego kobiety nosiły cztery rozmiary staników?

W tej notce nie będzie ilustracji. Dlaczego? Bo są już gdzie indziej 🙂 Chodzi o świetne zdjęcia autorstwa Mahedy (Marii Dastych), znanej bra-fitterki, znajdujące się w jej blogu – a konkretnie – we wpisie zatytułowanym „Rozmiar 75C, czyli przeciętny”. Czyżbym zamierzała powtarzać tutaj jego treść? Niezupełnie, choć to właśnie temu artykułowi zawdzięczam inspirację do tej notki:

Szara bra-rzeczywistość

Wpis Mahedy zrobił na mnie wielkie wrażenie, gdy tylko się pojawił, i od razu postanowiłam, że po prostu muszę jakoś zareagować na to, co tam zobaczyłam. W ferworze zachwytów nad atrakcjami nowych kolekcji, wyprzedażami poprzednich oraz postępami starych i nowych marek dawno zapomniałam, jak wygląda tak zwana szara stanikowa rzeczywistość i to właśnie przypomniała mi Maheda.

Bohaterka artykułu, widoczna na zdjęciach, była gościem warsztatów bra-fittingowych i nosi teraz rozmiar brytyjski 32GG, chyba dość częsty w naszych stanikomaniackich kręgach. W dodatku, sądząc po sylwetce naszej bohaterki, jest to rozmiar ogólnie często spotykany. Ile takich kobiet mijamy codziennie? Chyba sporo!

Ostatni biustonosz, jaki pamiętam sprzed własnej bra-przemiany, a nawet mam jeszcze na dnie którejś z szuflad, ma miseczkę w rozmiarze DD. Wcześniej pewnie bywały jakieś D, jakieś C, a jeszcze wcześniej pewnie jakieś B, ale już dawno o nich zapomniałam, a pewnie częściowo wyparłam ze świadomości. Z moich obliczeń wynika, że przez większość życia byłam mniej lub bardziej świadomym D-plusem i zapewne temu zawdzięczam dobrze ugruntowane przekonanie, że najpopularniejszy zakres miseczek jest dziwnie skąpy. Gdy przeczytałam artykuł Mahedy, doszłam do wniosku po raz któryś z rzędu, że miałam rzadkie szczęście trafić w swoim czasie na nieźle zaopatrzony, samoobsługowy sklep z dużym wyborem bielizny (był to pierwszy w naszym kraju sklep brytyjskiej sieci Marks&Spencer), gdzie po prostu miałam okazję przymierzyć tych 15 staników i przekonać się naocznie, że w tych o miseczce DD czy E (o większych wówczas mało kto słyszał) wyglądam zdecydowanie najlepiej. Bohaterka tekstu Mahedy niewątpliwie nie miała tego szczęścia, ponieważ z wymiarami kwalifikującymi ją do rozmiaru 32GG zjawiła się na warsztatach w staniku 75C.

Jak to jest możliwe?

To radosne oderwanie od szarej stanikowej rzeczywistości sprawiło, że pewnie nie tylko ja od czasu do czasu doznaję zdziwienia: zaraz, właściwie to jak to jest możliwe, że cały czas istnieje tyle sklepów z bielizną, gdzie królują rozmiary 70A, 75B, 80C i 85D, a reszta stanowi rzadki wyjątek? Skoro tyle firm wciąż ma w swojej ofercie cztery obwody i cztery miseczki i to się nie zmienia, znaczy to, że rozmiary te są rzeczywiście niezwykle popularne. Czemu zawdzięczają swoją popularność? Owszem, z pewnością istnieją kobiety, dla których są to rozmiary odpowiednie. Ale jaki procent spośród konsumentek tych rozmiarów stanowią takie właśnie osoby, jak bohaterka artykułu Mahedy?

Czy stanik 75C można włożyć na biust o wymiarach kwalifikujących go do rozmiaru 70GG? Tu mamy żywy przykład, że jest to fizycznie jak najbardziej do zrobienia. A tak często dziwimy się, gdy na któreś z forów czy blogów przychodzi po poradę bra-fitterską osoba z obwodem w biuście pozostającym w bardzo luźnym związku z noszonym rozmiarem. Zadajemy jej wtedy zdumione pytania: jakim cudem z takimi wymiarami byłaś w stanie nosić 75B czy 80C? Zdziwienie jest obustronne – przecież nasza rozmówczyni przez całe życie mieściła się w stanikach, jakie mogła bez kłopotu dostać w sklepie.

Jak to możliwe? Całkiem łatwo, jak na załączonym obrazku u Mahedy widać. A widać rozciągnięte boki i tył stanika, zrobione z wąskiego i bardzo elastycznego paska dzianiny, który na ciele zamienił się niemal w sznurek.

Wynalazek elastycznych tworzyw do szycia ubrań i bielizny jest przecież stary. Jeżeli więc celem producenta jest dotarcie jak najniższym kosztem do jak największej grupy klientów, to najprostszym rozwiązaniem jest dążenie do tego, by produkowane rozmiary były jak najbardziej „uniwersalne”. Jeżeli cztery rozmiary obwodów i miseczek mają pasować na całą populację kobiet, to boki i tył stanika muszą dać się naciągnąć w jak największym zakresie, po to, by skompensować ewentualną za małą miseczkę. Cała filozofia tak pomyślanego „bra-fittingu” polega na dobraniu takiego rozmiaru obwodu pod biustem, żeby stanik dopiął się na klientce, bo bez tego wszak nie da się go założyć. Cała reszta – dopasowanie miseczki, podtrzymanie, modelowanie – jest drugorzędna. Niech klientka się martwi, że jej biust jest „za duży”, „za mały”, bądź nie sterczy samodzielnie niczym dwa baloniki.

„Stanikowe wybrzuszenia”

Jak może wyglądać kobieta w jednym z tych kilku „uniwersalnych” rozmiarów, widzimy na zdjęciach u Mahedy. Tył stanika podnoszący się do góry, boki wpijające się w ciało, miseczki spłaszczające piersi i spychające je na boki – tu szczególnie spektakularny jest widok z profilu. Pięknie też widać mechanizm, na którego skutek większość kobiet ze zdziwieniem i protestem reaguje na propozycję przymierzenia stanika o węższym obwodzie pod biustem. Po prostu wyobrażają sobie ten sam sznurkowaty bok wbijający się w ciało jeszcze głębiej. Przyznam, że dopiero po zobaczeniu tych zdjęć poczułam, że naprawdę rozumiem, skąd bierze się ta negacja u wielu osób.

Pamiętam, że kiedyś myszkując po sieci w związku z tematem chirurgii piersi natrafiłam na stronę, gdzie pewna klinika reklamowała zabieg polegający na usunięciu bra bulge, czyli „stanikowego wybrzuszenia” – chodziło tam dokładnie o te tłuszczowe poduszki z tyłu pod pachą, w które tak malowniczo wbija się bok stanika. Maheda pisze, że tłuszcz ten to zepchnięta pod pachę pierś i mogę to w dużej mierze potwierdzić – wystarczy, że włożę stanik z za małą miseczką i moje tylne bra bulges stają się bardzo widoczne. Owszem, część tłuszczu na plecach znajduje się tam u niektórych z nas w sposób naturalny, gdy jesteśmy po prostu tłuste. Ale niezależnie od tego, stawiam, że większość tych wałeczków, których tak się obawiamy, to wynik noszenia staników o za małych miseczkach i nieodpowiednich (=zbyt wąskich, zbyt elastycznych, zbyt luźnych) bokach. Wystarczy porównać zdjęcie pleców bohaterki Mahedy w rozmiarze 75C oraz w nowym rozmiarze 70GG.

Operacja usunięcia „stanikowego wybrzuszenia” jest więc wykonywana właściwie po to, żeby nieodpowiedni stanik leżał na naszym ciele lepiej. Czy Wam też wydaje się to nieco absurdalne? Ktoś lubujący się w spiskowych teoriach mógłby wręcz węszyć tu zmowę producentów bielizny i chirurgów plastycznych 😉

Nie samym rozmiarem…

Warto jeszcze zwrócić uwagę na to, że produkty wielu firm „czterorozmiarowych” są dostosowane jakościowo do tego, do czego zostały pomyślane – do naciągania się, by dały się włożyć na jak najwięcej kobiet. Niestety dzieje się to z olbrzymią stratą dla właściwości podtrzymujących stanika oraz dla komfortu nosicielki.

Takie „z grubsza dopasowane” staniki nie są fajne. Nasza stanikowa rewolucja nie dzieje się dla jakiejś abstrakcyjnej zasady  – dzieje się w imieniu tych wszystkich kobiet, którym w dobieranych na siłę stanikach jest po prostu niewygodnie i nieładnie. Przestałyśmy już wierzyć w to, że wpijające się czy też wiecznie odstające miseczki bądź piersi zwisające na brzuchu to wina naszych biustów.

Wracając do jakości – nie wystarczy, by firma, zmieniając swoją ofertę na szeroką rozmiarowo, zmodyfikowała wyłącznie same rozmiary. Równie ważne są materiały – dzianina boków i tyłów, jej własności podtrzymujące, szerokość, że już nie wspomnę o konstrukcji całości biustonosza. Powtórzę już kolejny raz: Nie Wystarczy Powiększyć Miseczki i Skrócić Obwody. 😉

Zmieńmy szarą rzeczywistość!

Czy ten przykład stanikowej przemiany, do którego się tutaj odnoszę, jest dostatecznie sugestywny? Mam jedną uwagę – przydałoby się naszą bohaterkę pokazać także w dobrze dobranym staniku typu plunge. Oczywiście, jeśli tylko kondycja jej biustu tudzież dostępne na rynku konstrukcje na to pozwalają. Dlaczego? Bo właściwie dobrana balkonetka stanowi zbyt duży kontrast w porównaniu z poprzednim stanikiem – jest od niego znacznie bardziej zabudowana i zakrywa dużą część klatki piersiowej. Plunge pozwoliłby uniknąć tego efektu, eksponując dekolt, podobnie, jak z konieczności (bo był za mały) czynił to poprzedni stanik.

W moim odczuciu takie przykłady, jak artykuł Mahedy, przemawiają do kobiet silniej niż najlepszy poradnik bra-fittingowy. Właściwie powinny stać się częścią takich poradników. Warto więc obserwować takie publikacje i komentować je, do czego Was zachęcam. W ten sposób pokazujemy również, że temat jest dla nas ważny oraz że taki look, jak ten „przed”, nie jest już czymś, z czym chciałybyśmy się nadal godzić.