Trójkątne kobiety, czyli rzecz o biustonoszach, które na nikogo nie pasują

Dzięki rozwojowi rynku bielizny DD+ w ostatnich latach coraz więcej kobiet jest zadowolonych ze swoich biustonoszy. Coraz mniej mamy powodów, by narzekać na ofertę sklepów, poza być może wysokimi cenami. Niestety jednak wciąż sprawdza się zasada, że im dalej „w miseczki” (oraz im niżej „w obwody”), tym mniej satysfakcji, a więcej frustracji. Dałyście temu wyraz m.in. głosując w sondażu dotyczącym stanikowych niewygód, w którym nosicielki miseczek powyżej G dobitnie pokazały, że w swoim zakresie rozmiarowym muszą borykać się z dziwacznymi konstrukcjami, wręcz nie nadającymi się do noszenia. Dlaczego?

Poniżej postaram się pokazać Wam jedno z największych konstrukcyjnych dziwactw, któremu zawdzięczamy powstanie takich sformułowań, jak „syndrom złej konstrukcji” czy też „fiszbiny na łopatkach”. Mam nadzieję, że notkę tę przeczytają i przejrzą także osoby zajmujące się tworzeniem owych konstrukcji, czyli pracownicy firm bieliźniarskich.

Co takiego złego dzieje się powyżej magicznej miseczki GG, i to nawet w produktach najlepszych DD-plusowych marek?

Czy piersi rosną na plecach?

Zacznijmy od budowy przeciętego biustonosza. Z czego się składa? Najkrócej rzecz ujmując – z połączonych ze sobą miseczek i pasków doszytych po bokach, tworzących boki i tył stanika. Zadaniem miseczek jest pomieszczenie piersi, a reszta ma opasać plecy. Gdy zapniemy przeciętny biustonosz i położymy płasko tyłem do góry, wygląda on mniej więcej tak, jak ten mój biustonosz w rozmiarze 34G:

Gdy piersi są duże, zajmują praktycznie całą przednią część klatki piersiowej, dlatego fiszbiny u biuściastych powinny po bokach celować mniej więcej w środek pachy. Osoby noszące miseczki powyżej D, ale nie większe niż G-GG oraz średnie obwody (tak zwany „środek tabelki”) zwykle nie mają większych kłopotów z dopasowaniem rozmiaru biustonosza tak, by leżał on właściwie.

Spójrzmy jednak na ten sam model biustonosza z tym samym obwodem, ale większą miseczką, czyli w rozmiarze 34K – w postaci zapiętej i rozpiętej:

To nie jest fotomontaż. Miseczki w tym biustonoszu są tak szerokie, że w sumie zajmują znacznie większą część całego obwodu biustonosza niż jego tył. Dlatego ten stanik po zapięciu zamienia się w coś w rodzaju kołyski. A oto inna kołyska, w rozmiarze 28HH (jej trójkątny portret widnieje też na początku i pod koniec notki):

I kołyszące się 30G – znak, że zjawisko dotyczy nie tylko miseczek powyżej G:

To prawda, że większe piersi często są szerokie u podstawy i wymagają dużego promienia krzywizny fiszbin. Zawsze jednak znajdują się one z przodu klatki piersiowej! A jeśli ich właścicielka ma drobną figurę (czyli wąski obwód pod biustem), przód ten jest również odpowiednio wąski. Patrząc na te biustonosze odnosi się jednak wrażenie, że producenci skroili je dla kobiet o piersi znacznie szerszej od pleców.

Jak wyglądałaby taka kobieta w przekroju poziomym? Byłaby podobna do trójkąta, i to rozwartokątnego. Wyglądałaby mniej więcej tak :

Tymczasem prawdziwa kobieta z dużym biustem wygląda z grubsza tak: (wielkość biustu celowo trochę przesadzona):

Powiecie: w porządku, ale pas obwodu przecież się naciąga. Powinien starczyć zarówno na plecy, jak i na boki, a miseczki pozostaną z przodu. W końcu, w przeciwieństwie do boków, nie są uszyte z rozciągliwego materiału, prawda? Więc powinny być stabilne.

Niestety! Rzućmy okiem na ten sam model, co na początku, tym razem w stanie naciągniętym:

Widać wyraźnie, jak mocno rozciąga się miseczka – jak szeroko rozchodzą się fiszbiny. W efekcie przód rozciąga się znacznie bardziej niż boki biustonosza. Nie trzeba wielkiej przenikliwości, by zorientować się, że taka konstrukcja nie ma szansy się sprawdzić. Ktoś zaprojektował biustonosz na nieistniejącą sylwetkę – chyba tylko po to, by powiększyć tabelkę dostępnych rozmiarów.

Po włożeniu na biust, biustonosz ten z profilu wygląda tak:

Brązowa łukowata linia zaznacza miejsce, gdzie mniej więcej kończy się pierś modelki, a zaczyna bok i plecy. Fiszbina zawędrowała dużo, dużo za daleko w kierunku łopatki.

Zły rozmiar czy zła konstrukcja?

Część z Was na widok powyższego zdjęcia zapyta: po co więc kupować tak wielkie miseczki, skoro są za szerokie? Po co tak wąski obwód, jeśli nie starcza go na plecy? To jest po prostu źle dobrany rozmiar!

To prawda, że ubrawszy się w zbyt duży rozmiar miseczki i do tego zbyt ciasny obwód pod biustem, będziemy wyglądać tak, jakbyśmy chciały owinąć klatkę piersiową miseczkami. Czasami czyjś problem „fiszbin na łopatkach” da się rozwiązać po prostu dobierając rozmiar właściwie.

Dla sporej grupy osób jednak problem nie tkwi w notorycznie złym dopasowaniu rozmiaru. Gdy proponuje się im mniejszy rozmiar miseczek, okazują się one za płytkie: piersi wydostają się górą, tworząc „bułeczki”, czyli słynny czteropierś, fiszbiny odstają od mostka. Szerszy obwód pod biustem staje się zbyt szeroki, by podtrzymać biust. Wierzcie albo nie, ale istnieją osoby, na które nie pasuje żaden rozmiar – zarówno przedstawionego tu przykładowego modelu, jak wielu innych modeli biustonoszy. Są to najczęściej osoby szczupłe o dość dużych biustach.

Problem dotyczy zarówno konstrukcji (miseczki dostatecznie głębokie, by zmieścić dany biust, są jednocześnie dużo za szerokie), jak i materiałów, zwłaszcza zbyt giętkich fiszbin. Na ich skłonność do rozginania się wpływa także ich długość, bo miseczki wraz ze wzrostem rozmiaru powiększają również wysokość, także w przesadnym stopniu (kolejny objaw zaliczany do „syndromu złej konstrukcji”).

Kto uwolni nas od trójkątów?

Nie jestem konstruktorką bielizny, dlatego też nie zamierzam udawać, że wiem lepiej od zawodowców, jak skonstruować biustonosz na duży biust i wąski obwód pod biustem, tak by całość po włożeniu na żywą kobietę nie zamieniała się w rozciągniętą karykaturę. Rozwiązanie problemu na pewno wymaga pracy. Są jednak takie modele i tacy producenci, którzy dają sobie radę lepiej od innych.

Należy do nich Ewa Michalak, projektująca biustonosze plunge dla miseczek do brytyjskiego LL. Efektywnie oznacza to nawet jeszcze większy zakres rozmiarów, ponieważ w biustonoszach jej marki nie jest potrzebne zaniżanie obwodu pod biustem i dopasowywanie miseczek większych, niż to wynika z różnicy obwodów w biuście i pod. Z nadzieją patrzę także na Bravissimo i na rozwijaną przez tę brytyjską sieć sklepów markę własną – chodzi o model Alana, który zupełnie dobrze ponoć sprawdza się w zakresie J+. Dobrze by było, by do tej listy jak najszybciej dołączyły inne wiodące marki DD-plusowe.

I tu mam prośbę do Was: jeśli znacie modele, które w rozmiarach G+ czy J+ zostały skrojone na kobiety prawdziwe, nie na kobiety-trójkąty, oraz firmy, które Waszym zdaniem rokują nadzieje – podzielcie się tą informacją w komentarzach. Czy widzicie tendencję w kierunku poprawiania „trójkątnych” konstrukcji?

Jedni gorzej, inni lepiej

Jako uzupełnienie zamieszczam materiały otrzymane od jednej z Czytelniczek i blogerek – maith. Przed Wami zestaw biustonoszy – niezależnie od rozmiaru na metce, wszystkie pasują na tę samą osobę.

Pierwszy z nich – w rozmiarze 32HH – wykazuje lekką, choć widoczną „kołyskowatość”:

A teraz, dla odmiany – dwa przykłady pozytywne autorstwa Ewy Michalak. Pierwszy to usztywniany biustonosz plunge z zeszłej kolekcji wiosennej (rozmiar z metki: 80H) oraz prototyp miękkiego stanika.

Obydwa mają stabilne obwody, a fiszbiny w trakcie noszenia okalają piersi i nie wędrują w kierunku pleców:

Dziękuję raz jeszcze moim Czytelniczkom: beniutka_bo, marisella, thorrey, maith – za dostarczenie wyśmienitych ilustracji do tej notki. Oprócz zdjęć, dziewczyny robiły też pomiary, z których niezbicie wynika, co rozciąga się bardziej, a co mniej. Rysunki wykonała marisella, kasica_k tylko trochę podkolorowała.